Η τιμή των προστίμων


Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο (που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει αν θέλουμε να ανήκουμε ή απλά ξεχρεώσαμε με τον Παρθενώνα και τον Σωκράτη) η αυστηρή αστυνόμευση είναι η μόνη οδός για μείωση της παραβατικότητας στους δρόμους. Στην Ελλάδα όμως ακόμα το συζητάμε...

Σε μια χώρα που θεωρείται έως και χαριτωμένο τα ΕΛΤΑ σου κλέβουν τα λεφτά και να μην τα αποδίδουν στην ΔΕΗ για να την εκβιάσουν ή κάποιοι άλλοι αποφασίζουν να κάνουν εθνική εορτή την επαναλειτουργία της ΕΡΤ (με κατάθεση στεφάνων στο αίσχιστο «μνημείο των πεσόντων» και αρτοκλασία), είναι μάλλον μάταιο να επιμένεις να μιλάς για την γενικευμένη ανομία που επικρατεί στους δρόμους. Καθημερινές σκηνές μικρής παραβατικότητας (έλα μωρέ λίγο κόκκινο ήταν), εικόνες τριτοκοσμικής τρέλας (η ιστορία με την ΛΕΑ τείνει να γίνει ελληνική ατραξιόν όπως μια επίσκεψη στην Πλάκα), ένα μπάχαλο που η κρίση και το αίσθημα της παραίτησης το έχει κάνει ακόμα πιο γενικευμένο και ανεξέλεγκτο.

Το θέμα επανέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα (σε απόσταση ασφαλείας όμως από  τις εκλογές, μην πάθουμε καμιά ζημιά) με τον κάθε υπουργό να θέλει να βάλει το δικό του λιθαράκι (αυτός ο τελευταίος πετάει κοτρόνες, όπως τα εισοδηματικά κριτήρια...). Αν δούμε όμως τα πράγματα πιο ψύχραιμα, και πέρα από κομματικές ή αντιπολιτευτικές κορώνες, στην ουσία έχουμε να κάνουμε με την εφαρμογή κάποιων κανόνων, που ακόμα και σε παιδιά του δημοτικού μοιάζουν λογικοί και αυτονόητοι. Γι' αυτό επιμένουμε και τον λέμε Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, και όχι κάποιο νομοσχέδιο, γιατί πρώτα και πάνω απ' όλα είναι όντως ένας κώδικας καλής συμπεριφοράς, ο οποίος σε ιδανικές συνθήκες δεν θα χρειαζόταν την βοήθεια από τον μπαμπούλα της αστυνόμευσης.

Διαβάζω σε έγκριτο μεγάλο ειδησιογραφικό site τα εξής απίστευτα (τα οποία μάλιστα αποδίδονται σε κύκλους της... Τροχαίας). Ότι είναι υπερβολικό, λέει, να παίρνεις το δίπλωμα του οδηγού για 60 μέρες επειδή έκανε το λάθος να μπει για λίγο (sic) στην ΛΕΑ (σ.σ.: όπως λέμε, ολίγον έγκυος...) και ακόμα πιο παράλογο να αφαιρούνται οι πινακίδες για δύο μήνες! Μάλιστα συνδέεται όλο αυτό με λίγο από το κλασικό λαϊκίστικο δημοσιογραφικό μελό ότι στην Ελλάδα της κρίσης το αυτοκίνητο χρησιμοποιείται από όλη την οικογένεια, άρα δεν μπορεί να το στερείται ο Έλληνας επειδή κάποιο από τα μέλη της έκανε μία αντικοινωνική παράβαση.

Στο ίδιο κείμενο (αλλά και σε πολλά άλλα αντίστοιχα) καταγγέλλεται ως άδικο να τιμωρείται κάποιος χωρίς επιείκεια και με μόνο κριτήριο τον παραδειγματισμό. Μα αν υπάρχει κάποιο νόημα στην επιβολή μιας ποινής από τον εκπρόσωπο του Νόμου δεν είναι η προσωπική έχθρα με κάποιον από τους οδηγούς που πιάνονται, αλλά η χρήση του ως μέσω παραδειγματισμού των υπολοίπων για να μην κάνουν το ίδιο. Διάβολε, συζητάμε τα αυτονόητα, σε εποχές που θα έπρεπε ήδη να έχουμε κάνει πράξη όσα άλλοι λαοί, απαλλαγμένοι από μαυρο-κόκκινες δικτατορίες και απονενοημένα καθεστώτα προσπαθούν και εν πολλοίς καταφέρνουν να κάνουν καθημερινή κανονικότητά τους (κάνετε ένα ταξίδι στην Πολωνία, στις χώρες Βαλτικής, στην Κροατία κ.λπ.).

Για να το ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά. Δεν υπάρχει καμία χώρα σ' αυτόν τον πλανήτη που να μείωσε δραστικά και άμεσα την οδική παραβατικότητα χωρίς την αυστηρή και άτεγκτη αστυνόμευση. Είναι πολύ όμορφα όλα αυτά τα γλαφυρά που ακούγονται για "παιδεία", "εκπαίδευση" και τα σχετικά, όμως είναι μία εύγευστη καραμέλα στα χείλη όσων δεν θέλουν να ζυμώσουν αλλά μονίμως να κοσκινίζουν. Ιδίως σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που έννοιες όπως την "παιδεία" τις έχει γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων της (που πλέον έχουν παλαιώσει και αρκετά λόγω κρίσης). 

Μόνο η αστυνόμευση, η διαρκής και με πρόγραμμα είναι αυτή που θα φέρει αποτελέσματα. Όχι μία στο τόσο, όχι όποτε το θυμηθεί ένας υπουργός για να κάνει το κομμάτι του μπροστά στις κάμερες, όχι με βάση την ευσυνειδησία κάποιων αστυνομικών διευθυντών που τιμούν το Σώμα όταν όλοι οι υπόλοιποι τους πετροβολούν και τους υπονομεύουν γιατί χαλούν την πιάτσα. Μιλάω για αστυνόμευση ακέραιη και καθαρή, χωρίς εκπτώσεις και «να σε γράψω για πυροσβεστήρα, αντί για ταχύτητα, κόψε κάτι κύριε πόλιτσμαν,, δεν βγαίνω...". Αστυνόμευση με γνώση και επίγνωση του έργου που επιτελεί, χωρίς πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες.

Διαβάζω τα σχόλια των αναγνωστών στα προαναφερθέντα sites και είμαι έτοιμος να πέσω στα χάπια. Από τους 150 συνέλληνες που γράφουν (και που προφανώς κινούνται με τα τροχοφόρα τους ανάμεσά μας), μόλις που διακρίνω 5-6 ψύχραιμες φωνές. Όλοι οι υπόλοιποι φωνάζουν για το άδικο της υπόθεσης, για την κακή λειτουργία της Τροχαίας (έχουν και επιχειρησιακή άποψη), για το ένα και για το άλλο. Και όλοι εστιάζουν στην μόνιμη επωδό: ότι πρόκειται για εισπρακτικά μέσα. Ο ίδιος Έλληνας που πληρώνει εδώ και μία δεκαετία και τον αέρα που αναπνέει, αυτός που από την ώρα που σηκώθηκε το πρωί και άναψε την λάμπα (πόσο αυξήθηκε η ΔΕΗ;) και άναψε το πρώτο του τσιγαράκι (πόσο φόρο έδωσες για κάθε τζούρα;), αυτός που γέμισε το αυτοκίνητο με πανάκριβη βενζίνη (τα 2/3 είναι φόροι), που καταβάλει ΦΠΑ και φόρους και έκτακτες εισφορές, και ΕΝΦΙΑ, και ότι βάλει ο νους σας, αυτός ο ίδιος βλέπει πίσω από τα 700 ευρώ επειδή έκανε το ΕΓΚΛΗΜΑ να περάσει με κόκκινο, εισπρακτικό μέτρο. Λες και τον υποχρέωσε κανείς να περάσει με κόκκινο, λες και δεν θα μπορούσε να αποφύγει να περάσει με κόκκινο, λες και πρέπει όλοι εμείς οι υπόλοιποι να κατανοήσουμε το "δράμα" του να περάσει με κόκκινο.

Και κάτι ακόμα ως προς το εισπρακτικό του πράγματος. Έχετε αναλογιστεί ότι πρόκειται για μία σταγόνα στον ωκεανό όσων εισπράττει κάθε χρόνο το κράτος από τους φόρους που έχουν πέσει στα κεφάλια όλων μας; Έχετε αναλογιστεί πόσο είναι το κόστος που πληρώνουμε ως κοινωνία για τα δυστυχήματα, τους νεκρούς και τους χιλιάδες παραπληγικούς που έμειναν πίσω; Σας έχει βγάλει ο δρόμος από μία εφημερία του ΚΑΤ και των όσων συμβαίνουν εκεί και μετά είχατε το κουράγιο να μιλήσετε για εισπρακτικά μέσα; Έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι ότι εκεί έξω στους δρόμους μας γίνεται ένας μικρός «εμφύλιος πόλεμος», με απώλειες και ζημιές κάθε είδους, απέναντι στον οποίο πρέπει να πάρουμε όλοι μαζί, συντεταγμένα, μία σταθερή και άτεγκτη θέση.

Και αυτή δεν είναι άλλη από την αυστηρή αστυνόμευση, με υψηλά πρόστιμα (ναι, για παραδειγματισμό, τι άλλο;) και αδιάλειπτη παρουσία της Τροχαίας στους δρόμους. Και θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι μας, εμείς οι Έλληνες που ο «τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» ότι είναι καλό για την κοινωνία μας να έχουμε την πιο αυστηρή αστυνόμευση σε όλη την Ευρώπη (μέχρι να φθάσουμε σε ένα αποδεκτό επίπεδο). Και πρέπει επίσης να ομονοήσουμε ότι τα 700 ευρώ δεν είναι λίγα για κάποιον που παραβιάζει το κόκκινο. Και ότι -όπως συμβαίνει στην Ευρώπη- αυτός που παραβιάζει το κόκκινο όχι μόνο δεν έχει την συμπάθειά μας αλλά είναι δακτυλοδεικτούμενος και κοινωνικά απόβλητος.

Θα πείτε και πάλι στα σχόλιά σας ότι εδώ είναι Ελλάδα, 700 ευρώ είναι δύο μισθοί. Θα πείτε για την Τροχαία και για το Κράτος, θα πείτε πολλά, θα πείτε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Θα σας θυμίσω όμως κάτι. Ήταν Αύγουστος του 2004, ήταν η Ελλάδα ντυμένη στα κυριακάτικά της (έστω και αν μετά αποδείχθηκε ότι τα είχε ακριβοπληρώσει με διακοποδάνεια), και είχαμε όλοι απογειωθεί στα ουράνια ναρκωμένοι από την αυταρέσκεια και την σπατάλη. Στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας υπήρχε μία παράξενη πορτοκαλί γραμμή και μία πρωτοφανής λωρίδα με τους Ολυμπιακούς κύκλους. Θυμάμαι σαν τώρα όλους εσάς που φτιάχνετε κάθε πρωί 7-8 λωρίδες στον Κηφισό, περνώντας και βρίζοντας ο ένας τον άλλο, θυμάμαι ακόμα σαν σήμερα το πόσο είχατε υπακούσει στο να μείνει η λωρίδα αυτή ανοιχτή.

Η αιτία βεβαίως ήταν η αυστηρή αστυνόμευση και τα υψηλά πρόστιμα που εφαρμόστηκαν έστω και για ένα μήνα. Μην μου πείτε για το φιλότιμο και την μόνη ελληνική λέξη που δεν μεταφράζεται (την λένε "υπευθυνότητα" ή "κοινωνική ευθύνη" οι κουτόφραγκοι και είναι και πιο ακριβής, χωρίς περιθώρια παρερμηνειών και κατά το δοκούν εφαρμογής της). Μόνο η σκληρή και βαριά αστυνόμευση μπορεί να σταματήσει αυτό τον κατήφορο. Και μόνο η γενικευμένη αποδοχή αυτού του τύπου της αστυνόμευσης από όλη την κοινωνία θα αποδώσει. Αν δεν συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό, εδώ θα είμαστε μετά από δέκα χρόνια να συζητάμε και πάλι τα ίδια πράγματα. Έχοντας χάσει ενδιάμεσα πολλούς συνανθρώπους μας. Και μαζί την ευκαιρία να φτιάξουμε μια πιο ισορροπημένη κοινωνία.