Οι "αυταπάτες" ενός... success story


Συνεχίζοντας την ίδια στρεβλή πολιτική της υπερφορολόγησης που έχει στεγνώσει την αγορά, η κυβέρνηση ενώ βλέπει να μειώνονται τα έσοδα λόγω πτώσης της κατανάλωσης εν τούτοις παραμένει αδιάφορος θεατής, επιμένοντας στην λαϊκίστικη πολιτική της διαμοίρασης κοινωνικών μερισμάτων. 

Μπροστά μας είναι μια δύσκολη περίοδος σε μια οικονομία που στενάζει από την υπερφορολόγηση και την έλλειψη ενός πλάνου πάνω στο οποίο να μπορεί ο καθένας να κάνει τα “κουμάντα” του. Από τις επιχειρήσεις μέχρι και το πιο μικρό νοικοκυριό.

Οι “μαθητευόμενοι μάγοι” που μας κυβερνούν, συνεχίζουν, με ή χωρίς αυταπάτες, την ίδια καταστροφική πολιτική στον ιδιωτικό τομέα στοχοποιώντας επιχειρήσεις, πρόσωπα και καταστάσεις μόνο και μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αδιαφορώντας εάν το καράβι συνεχίζει να βουλιάζει στην άβυσσο.

Αντ΄ αυτού διατυμπανίζουν ένα κυβερνητικό success story για το οποίο μέχρι και ο επαίτης στα φανάρια γνωρίζει ότι έχει προέρθει από την φορομπηχτική πολιτική νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά και την διακράτηση στα δημόσια ταμεία των κρατικών οφειλών (επιστροφές φόρων, υποχρεώσεις προς τρίτους, κλπ.). Ναι, το κράτος, αυτό που επιβάλει τοκογλυφικές επιβαρύνσεις στις καθυστερημένες οφειλές των πολιτών, εξακολουθεί και παραμένει ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής!

Βεβαίως, τη φτιασιδωμένη κυβερνητική εικόνα της... επιτυχίας πρωτογενών πλεονασμάτων αρχίζει να ξεφτίζει η σκληρή αλήθεια των αριθμών. Εδώ δεν παίρνει αλχημείες...

Αρκετούς μήνες από την ενεργοποίηση των μνημονιακών υποχρεώσεων για το 2017 (αύξηση φορολογικών συντελεστών στα καύσιμα, νέα κλίμακα υπολογισμού της εισφοράς αλληλεγγύης και των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων, κ.α.) το αποτέλεσμα είναι να μπουν πολύ λιγότερα χρήματα στα κρατικά ταμεία, να κινδυνεύει η ομαλή εκτέλεση του προϋπολογισμού και να ελοχεύει η ενεργοποίηση αντίμετρων άνω των 4 δισ. που θα τα τινάξει όλα στον αέρα.

Δείτε για παράδειγμα τι έγινε με την βενζίνη. Από 1ης Ιανουαρίου 2017 αυξήθηκε ο σχετικός ειδικός φόρος (αποτέλεσμα να έχουμε τη δεύτερη ακριβότερη τιμή βενζίνης στην Ευρώπη) στοχεύοντας στην είσπραξη 2,374 δισ. ευρώ και το αποτέλεσμα ήταν μια ακόμη αυταπάτη.

Μόλις 2,142 δισ. ευρώ αναμένεται να εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία (θυμίζουμε ότι το 2016 με τον χαμηλότερο συντελεστή εισπράχθηκαν 2,152 δισ.), λόγω μείωσης της κατανάλωσης και της αναζήτησης εναλλακτικών καυσίμων (ντήζελ, φυσικό αέριο, κλπ.) από τους οδηγούς.

Και με τα τέλη κυκλοφορίας μια από τα ίδια. Πάρα πολλά αυτοκίνητα μεσαίου ή μεγάλου κυβισμού να παραμένουν σε ακινησία (ή να κυκλοφορούν με εξίσου... εναλλακτικούς τρόπους) καθώς είναι αδύνατο σε κάποιον να αποδεχθεί να καταβάλει κόστος τελών που πολλές φορές ξεπερνά την εναπομείνασα αξία του αυτοκινήτου του.

Θα συμφωνήσουμε με όλα τα “οικολογικά” που προβάλλονται ως αντίμετρα σε αυτή την πολιτική επιλογή, πρέπει όμως να δοθούν και κίνητρα ώστε ο μη έχων να μπορέσει να αλλάξει το σαραβαλάκι του με ένα νέας, πιο καθαρής τεχνολογίας Ι.Χ. Αλλιώς θα γυρίζουμε και πάλι γύρω από την ουρά μας και θα βαυκαλιζόμαστε ότι η αγορά σημείωσε άνοδο 10% ή θα φθάσει τις 100.000 μονάδες.

Συμπέρασμα: τα πάντα μπορεί να μην περιστρέφονται γύρω από τον μικρόκοσμο της αγοράς αυτοκινήτου, συμφωνούμε... Είναι όμως ένα case study που πρέπει να απασχολήσει εκείνους που μπορούν να επιλύσουν τα λιμνάζοντα προβλήματα στο επειχειρείν, που σε καμία περίπτωση δεν επιλύουν οι απαρχαιωμένες πολιτικές, τα μικροσυμφέροντα και η έλλειψη πολιτικής βούλησης.