25/12/2017
Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αρέσει δεν αρέσει, είναι το μέλλον της αυτοκίνησης και ήδη έχουν μπει στη ζωή μας με τα όποια προβλήματα “νεότητας” τα συνοδεύουν.
Και αναφέρομαι στο ελλιπές δίκτυο ανεφοδιασμού, στη μικρή αυτονομία τους, το αυξημένο βάρος των μπαταριών αλλά και το υψηλό κόστος τους το οποίο και εκτινάσσει την τιμή ενός ηλεκτροκίνητου αυτοκινήτου.
Είναι δεδομένο ότι την ηλεκτροκίνηση προωθεί η Ευρώπη με τις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες να έχουν ήδη έτοιμο το μέλλον. Ο όμιλος VW για παράδειγμα έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και το 2020 ετοιμάζει αντεπίθεση (το VW Gate ήταν ένα πλήγμα στο προφίλ αλλά και τα ταμεία της εταιρείας), η BMW έχει δείξει δείγματα γραφής με τη σειρά “i”, η Mercedes-Benz προχωρά με την υπομπράντα “EQ” , ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και με τους Γάλλους, τον όμιλο PSA (βλέπε εξαγορά Opel) και τη Renault.
Πίσω όμως απ΄ όλα αυτά δεν είναι μόνο η ανάγκη για πιο “καθαρά” αυτοκίνητα προκειμένου να επιτευχθούν οι ολοένα και πιο αυστηρές περιβαλλοντικές νόρμες αλλά και ένα γεωπολιτικό παιγνίδι. Η στρατηγική της απόφαση Ευρώπης για την σταδιακή απεξάρτηση από το πετρέλαιο το οποίο δεν μπορεί να “ελέγξει” . Εξ ου και όλες αυτές οι επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες) προκειμένου να αξιοποιηθούν στην παραγωγική διαδικασία και όχι μόνον.
Τα ηλεκτρικά οχήματα είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση και απ’ ότι φαίνεται θα έρθουν πιο νωρίς στη ζωή μας. Οι αναλυτές αναφέρουν ότι μέχρι το 2024 η τιμή τους θα έχει πέσει στα επίπεδα ενός συμβατικού αυτοκινήτου, καθώς εκτός του ότι θα έχουν επιλυθεί τα προβλήματα με τους σταθμούς ανεφοδιασμού, ενώ η τιμή των μπαταριών θα μειωθεί σημαντικά. Ήδη όπως αναφέρουν οι αναλυτές της Bank of America Merrill Lynch το κόστος τους έχει πέσει στο 50%, με τις κατασκευάστριες εταιρείες να καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να εξασφαλίσουν φθηνότερα πρώτες ύλες όπως το κοβάλτιο, το λίθιο και ο γραφίτης.
Οι χώρες που διαθέτουν υπερπλεονάσματα αυτών των πρώτων υλών είναι η Κίνα και η Χιλή (λίθιο) και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό (κοβάλτιο). Και δώ υπάρχει μια μεγάλη διαφορά...
Η χώρα του “κοκκινου δράκου” εκτός του ότι συγκεντρώνει τις μεγαλύτερε ποσότητες λιθίου, θεωρείται μια ιδιαίτερα σταθερή “αγορά” υπό την έννοια ότι δεν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση όπως το Κογκό, ούτε έχει τις οικονομικές αστάθειες της Χιλής.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο, όπως εκτιμάται θα φέρει την Κίνα σε μονοπωλιακή θέση ισχύος καθιστώντας την τον απόλυτο ρυθμιστή σε αυτή την αγορά, ασκώντας και επιβάλλοντας τη δική της πολιτική, όπως ακριβώς έχει συμβεί με τη Σαουδική Αραβία και τον “μαύρο χρυσό”.
Το τι τελικά θα ισχύσει μένει να τα ανακαλύψουμε τα επόμενα χρόνια.
Όπως και να έχει όμως η αυτοκίνηση αλλάζει και εμείς θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για αυτές τις αλλαγές.
Με τη δημιουργία των ανάλογων υποδομών (σταθμούς φόρτισης), μια πιο φιλική φορολόγηση απέναντι σε αυτές τις τεχνολογίες, αλλά και τη εκπόνηση δράσεων στο πλαίσιο της ενημέρωσης των πολιτών.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
