Όταν μια αποτυχία προσδιορίζει το μέλλον


Ποιος θυμάται το Avantime; Μια ερώτηση με βαρετά αναμενόμενη απάντηση... Μια ερώτηση που μάλλον ενοχλεί τη Renault και μάλλον ευθυμεί χαιρέκακα τους ανταγωνιστές της.

 

Η ιστορία του, κάλλιστα μπορεί ν’ αποτελέσει μάθημα σε φοιτητές του Μάρκετινγκ, της οικονομικής ανάλυσης, της Μηχανολογίας κ.λπ. υπό τον τυπικό τίτλο «Αρχετυπικό παράδειγμα αποφυγής». Κι όμως, είναι μια ιστορία γι’ αυτούς που τόλμησαν να «σπάσουν τα μούτρα» τους και όχι μια απλή αυτοκινητική αφήγηση με κατά συνθήκη φτιασιδωμένο πρόσωπο (ίσως και «προσωπείο»).

Το Avantime ήταν η επιτομή της φιλοσοφίας των crossover οχημάτων, ταυτόχρονα και ο ορισμός της εμπορικής αποτυχίας. Μια ιδέα τολμηρή (ή παράτολμη), ως προς τη σύλληψή της, μια ασύλληπτη απόφαση έγκρισης δημιουργίας, μια περιπέτεια δημιουργίας, μια περιπετειώδης διαδικασία επίτευξης αλληλοσυγκρουόμενων τεχνολογικών δεδομένων.

Πώς μας συστήθηκε; Ως ένα πολυτελές Gran Turismo, σπορ επιδόσεων, 2 2 coupé MPV, με δυνατότητα να γίνει σχεδόν σαν cabriolet όχημα, όταν κατέβουν τα πλαϊνά κρύσταλλα. Ένας δυτικοσπουδασμένος ορθολογιστής ήδη θα έχει γουρλώσει τα μάτια από κατάπληξη διαβάζοντας τα δεδομένα-προϋποθέσεις της προηγούμενης πρότασης. Κι όμως, το Avantime ήταν «πνευματικό παιδί» δυτικοσπουδασμένων ορθολογιστών... Παραδοξότητα.

Ήταν το τελευταίο όχημα συνεργασίας της Renault με τη Matra και το πρώτο πειστικότατο δείγμα της σχεδιαστικής ιδιοτυπίας που εφάρμοσε ο κ. Patrick Le Quement στα μοντέλα της Γαλλικής εταιρείας στη δεκαετία του 2000. Ήταν κι ένας εφιάλτης για τους εμπλεκόμενους με την εξέλιξή του. Η επίσημη παρουσίασή του αναβαλλόταν εν μέσω εύσχημων δηλώσεων-δικαιολογιών που δεν μπορούσαν να κρύψουν την αλήθεια. Τα προβλήματα στη δομική σύνθεση του οχήματος ήταν καίρια και δυσεπίλυτα: η οροφή που στρεβλωνόταν από το ίδιο το βάρος της εξαιτίας της έλλειψης μεσαίας κολόνας, οι μακριές πλαϊνές πόρτες (μήκους 1,4 m) που έπρεπε να στηριχτούν χωρίς να λυγίζουν (ζύγιζαν 55 kg έκαστη), ν’ ανοίγουν τόσο όσο να επιτρέπουν στους πίσω επιβάτες να εισέρχονται και να εξέρχονται άνετα αλλά να μην εκτείνονται πολύ, οι ενισχύσεις στο πλαίσιο και το αμάξωμα για την προστασία των επιβατών, το μεγάλο βάρος του οχήματος...

Η αρχική αποθέωση του αυτοκινητικού Τύπου για ένα τέτοιο όχημα με το χρόνο μετατρεπόταν σε αδημονία, σε συνήθη καταγραφή, σε τυπική υποχρέωση αναφοράς, σε αμφιβολία και ενίοτε αμφιβολία για την κατάληξη. Τελικά, έπειτα από δύο χρόνια καθυστέρησης (από τα οποία περίπου το ενάμιση ξοδεύτηκε στην εξέλιξη του κινηματικού μηχανισμού των πλαϊνών θυρών), το Avantime παρουσιάστηκε με κάθε επισημότητα τον Ιούνιο του 2001. Αυτό που θεωρούταν καινοτόμο, είχε γίνει τυπικότητα. Το ενδιαφέρον είχε χαθεί (κάτι που παραδέχτηκε και ο κ. Le Quement στα τέλη του 2000), όπως χάθηκαν και οι ελπίδες για μια καλή εμπορική πορεία. Τον Απρίλιο του 2003 σταμάτησε η παραγωγή του μοντέλου εξαιτίας ανύπαρκτης ζήτησης. Μόλις 8.557 οχήματα είχαν αγοραστεί...

Τέλος εποχής, λοιπόν. Όμως, είναι σίγουρα έτσι; Μάλλον όχι.

Το Avantime ήταν «εμπρός από την εποχή του», όπως ορίζει τ’ όνομά του. Αν προσέξουμε λίγο, θ’ αναγνωρίσουμε τη φιλοσοφία του σε κάθε νέο crossover όχημα, στη σχεδόν εναγώνια προσπάθεια να διακριθεί από τα υπόλοιπα αντίστοιχα. Η συντηρητική προσέγγιση κερδίζει σαφώς, καθώς πρέπει να υπάρξουν οι πωλήσεις που θα μετατραπούν σε κέρδη, σ’ επενδύσεις, σε νέα μοντέλα. Εντούτοις, το «πνεύμα» του Avantime ενυπάρχει σ’ αυτά.

Τώρα, ας αναρωτηθούμε πως φανταζόμαστε τα οχήματα στο μέλλον όπου η «αυτόνομη οδήγηση» (αναπόφευκτη μετακίνηση, καλύτερα) θα είναι ο κανόνας. Θα θέλουμε ένα ευρύχωρο μέσο μεταφοράς, με φουτουριστικό σχήμα, πλήρες οθονών ή ολογραμμάτων (ή όποιας άλλης τεχνολογίας υπάρξει τότε) κάπου εμπρός μας ή πέριξ ημών. Να μας μετακινεί με στυλ (η ανθρώπινη ματαιοδοξία δεν θα αλλάξει), με ξεχωριστό τρόπο, με άνεση.

Μήπως περιγράφουμε αυτά που (κατ' αναλογία) παρείχε κάποτε το Avantime;