Και μαζί και μόνοι


Παλιός, καλός μου φίλος με τη «μούρλα» του χαϊεντά (είναι η συνομοταξία συνανθρώπων μας που έχουν το μικρόβιο της απόλυτης ακουστικής πιστότητας σε μηχανήματα ήχου και ηχογραφήσεις) μου ανέφερε με κάποια μελαγχολία ότι σε πρόσφατη hi-end έκθεση ήχου το μηχάνημα που διέπρεψε ήταν τα ακουστικά υψηλής πιστότητας.

Μάλιστα. Αυτά που κάποτε τα είχαμε στα studio για να ξέρουμε τι μας γίνεται, τώρα έχουν γίνει must του καθενός για να μπορούμε να «απολαμβάνουμε τη μουσική μας καλύτερα». Μια ένδειξη μονάχα των καιρών μας είναι αυτή. Η απομόνωση.

Αφού ρίξαμε τα μάτια μας στις φωτεινές οθόνες, ανοίγοντας μικρά παράθυρα 5, 6, 7 ιντσών θαμπωμένοι από το θαύμα του “κλικάρω και ταξιδεύω παντού”, αφού κοινωνικοποιηθήκαμε “τσατάροντας” με τον διπλανό μας αντί να μιλάμε κι ερωτευτήκαμε στέλνοντας emoji κι όχι βλέμματα, ακούμε μουσική μόνοι μας (κάποτε χάναμε και καμιά νότα μπροστά σε ηχεία αλλά ήμασταν παρέα) και πλέον σιγά σιγά μας έρχεται και η αυτόνομη οδήγηση.

Μπορεί να σώσει ζωές η εποχή των αυτοκινήτων που θα κινούνται χωρίς την ανάγκη ύπαρξης οδηγού, αλλά από την άλλη, η οδήγηση είναι μια από τις λίγες ενέργειες εξωστρέφειας που έχουν απομείνει στον άνθρωπο. Οδηγώντας βλέπεις νέους τόπους, αντιλαμβάνεσαι πράγματα, συζητάς, συμμετέχεις με την παρέα σου, ή ακόμη απολαμβάνεις μια διαδρομή όπως αυτές που θα δείτε σε επόμενες σελίδες. Διαδρομή που βάζει όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση, που εξασκεί την αντίληψη, εμπλουτίζει τις παραστάσεις σου και σε κάνει περισσότερο “κύριο των πραγμάτων”. Αυτή άλλωστε είναι μια από τις κατακτήσεις του είδους μας.

Φοβάμαι ότι στο μέλλον θα κινούμαστε με αυτόνομα οχήματα, έχοντας ανοιχτά τα “μικρά παράθυρα 5, 6, 7 ιντσών” και όχι τα κανονικά να μας φυσά λίγος καθαρός αέρας, ταξιδεύοντας χωρίς να κοιτάμε ο ένας τον άλλον φορώντας τα hi-end ακουστικά που μόλις αποκτήσαμε.