Ποιός χρειάζεται -πραγματικά- τα SUV;

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή, με την μισή ντροπή δική μου και την άλλη μισή επίσης δική μου. Έγινε πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα ταξίδι διάσχισης της Ελλάδας καλοκαίρι, μέσα από τα βουνά, με pick-up από τα καλύτερα της αγοράς. Το τέταρτο απόγευμα της ιστορίας, μας βρίσκει χαμένους κάπου μέσα στα δάση του Γράμμου να προσπαθούμε να φθάσουμε ένας θεός ξέρει που. Μπροστά μας ξαφνικά ένας μεγάλος ύπουλος νερόλακκος με μήκος που έφθανε στα 20 μέτρα, τον οποίο η περασμένη ώρα και η κούραση από αμέτρητα χιλιόμετρα οδήγησης τον έκανε ξαφνικά να μοιάζει σαν να έπρεπε να διασχίσουμε τον Δούναβη. Συσκέψεις επί συσκέψεων, τα γνωστά διερευνητικά τρικ (πέτρες, ξύλα κ.λπ.) και τελικά μια απόφαση που εκείνη την ώρα έμοιαζε η πιο λογική: Αντί να μας φάνε οι λύκοι αν κολλήσουμε, να βάλουμε την ουρά στα... διαφορικά, την όπισθεν στο κιβώτιο και ας γυρίσουμε στην ασφάλεια της ασφάλτου.

Πριν όμως κάνουμε την αναστροφή με το τετρακίνητο θηρίο, με τα τεράστια λάστιχα, με τα μπλοκέ διαφορικά και τα 22 εκατοστά από το έδαφος, ακούμε από την άλλη πλευρά του δρόμου ήχο αυτοκινήτου. Περιμένοντας να δούμε ποιος παλαβός και με τι τετρακίνητο τέρας είναι αυτή την ώρα μαζί μας και θέλει μάλιστα να διασχίσει και τον «Δούναβη», σκάει μύτη ένα... Skoda Roomster! Ναι, ένα απλό ταπεινό πολυμορφικό Roomster, από εκείνα που και η Skoda έχει διαγράψει από τα κατάστιχά της, χωρίς τετρακινήσεις και διαφορικά, και μάλιστα «καθισμένο» καθώς κουβαλούσε και τέσσερις επιβάτες! Το Roomster (ναι, το Roomster!) πέρασε χαλαρά από το υδάτινο εμπόδιο που στα μάτια μας έμοιαζε ανυπέρβλητο σαν να μην συνέβαινε τίποτα, με τους νεαρούς να μας χαιρετούν ευγενικά και να απομακρύνονται στο κακοτράχαλο μονοπάτι μέσα στην ησυχία του βουνού. Αφήνοντάς μας σύξυλους και ντροπιασμένους για το υπόλοιπο της αποστολής. Και με ένα οδηγικό φροϋδικό τραύμα που όπως βλέπετε κρατάει ακόμα

Η πιο πάνω ιστορία -και άλλες πολλές που έχω ζήσει με πολλά τετρακίνητα όλα αυτά τα χρόνια που εξασκώ αυτό το επάγγελμα- είναι άκρως διδακτική σε πολλά επίπεδα. Από τις πτυχές που επιλέγω να ασχοληθώ σ' αυτό εδώ το σημείωμα, είναι η εντύπωση αρκετών που αγοράζουν τα σύγχρονα SUV ότι έχουν στα χέρια τους κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με ένα πιο χαμηλό αυτοκίνητο. Και μιλώ όχι μόνο για τα δικίνητα, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν έχουν τίποτα περισσότερο από μερικούς πόντους παραπάνω απόσταση από το έδαφος. Αλλά και για τα τετρακίνητα, τα περισσότερα εκ των οποίων βασίζονται σε «ψηφιακές» λύσεις για να ξεπεράσουν κάποια εντελώς «αναλογικά» προβλήματα.

Το θέαμα άλλωστε είναι γνωστό σε αρκετούς από εμάς που ταξιδεύουμε στην ορεινή Ελλάδα, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που ένα κορδωμένο τετρακίνητο αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ θα τα βρει σκούρα στην πρώτη παγωμένη ή λασπωμένη ανηφόρα, κλείνοντας πίσω τον δρόμο σε μικρά hatchbacks που με ένα σετάκι φθηνές αλυσιδίτσες κάνουν μια χαρά την δουλειά τους. Το θέμα είναι απλό: η απόκτηση ενός SUV όπως το εννοούμε σήμερα (και όχι με την μορφή ενός Land Cruiser για παράδειγμα) δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από την ψευδαίσθηση ότι είσαι ανίκητος (και δήθεν ασφαλής) απέναντι σε κάθε αναποδιά της φύσης.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι γίνεσαι περισσότερο επιρρεπής στο να μπλέξεις σε περιπέτειες, ιδίως με τα ασφάλτινα φαρδιά λάστιχα που όλα αυτά τα αυτοκίνητα είναι εφοδιασμένα. Ενώ και η κίβδηλη αυτοπεποίθηση που δίνει το αυξημένο ύψος και η ψηλή θέση οδήγησης, πολλές φορές αποδεικνύεται κακός σύμβουλος, αφού σε ξεγελάει ότι εσύ θα περάσεις από παντού, όταν το πιο σοφό που έχεις να κάνεις είναι να βάλεις την όπισθεν και στρίψεις δια του... αρραβώνος.

Το λέω σε όσους φίλους και αναγνώστες με ρωτούν σχετικά με την αγορά ενός SUV και μέχρι που μπορούν να φτάσουν με αυτό. Η επιλογή μου είναι απλή: Δώστε μου ένα «χαροκαμένο» Starlet (τι θυμήθηκα τώρα;...) με ένα σετ καλά χειμωνιάτικα λάστιχα, δυο αλυσίδες και ένα φτυάρι για παν ενδεχόμενο, και μία αυτοσχέδια αλουμινένια ποδιά μπρος-πίσω και σίγουρα θα φτάσω πολύ μακρύτερα από οποιοδήποτε γυαλιστερό και επώνυμο SUV υπάρχει αυτή την στιγμή στην αγορά (δικίνητα και τετρακίνητα). Τα σωστά λάστιχα (πρώτα και πάνω από όλα!), το χαμηλό βάρος, το μικρό μέγεθος και η εμπειρία του οδηγού είναι αυτά που κάνουν τον τετρακίνητο παπά και όχι το ντιζαϊνάτο SUV ράσο.

Ναι είναι αλήθεια ότι τα πάσης φύσεως και ικανοτήτων SUV ήρθαν για να μείνουν. Είναι όμως επίσης αλήθεια ότι είναι περισσότερο δημιουργήματα μιας μόδας και του μάρκετινγκ παρά κάποιων υπαρκτών αναγκών οι οποίες στο μεγαλύτερο βαθμό καλύπτονται από πιο χαμηλά και σαφώς πιο ευχάριστα οδηγικά αυτοκίνητα που τόσο αδικούνται από αυτή την λαίλαπα (σ' αυτό θα επανέλθω...). Κάπου εκεί ψηλά στον Γράμμο, αρκετά χρόνια πριν, ένα ταπεινό Skoda Roomster και ένας καλός «πιλότος» στο τιμόνι, είχαν από τότε βάλει τα πράγματα -και εμένα, φευ!- στην σωστή τους θέση.