Jacques Villeneuve: Ο τελευταίος πρωταθλητής πριν τους... Βig Four


Το 1997 ήταν η τελευταία σεζόν κατά τη οποία υπήρξε Παγκόσμιος πρωταθλητής προερχόμενος από χώρα εκτός της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Φινλανδίας και της Ισπανίας!

 

  • ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ-ΜΑΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ
  • 15/7/2018

Ο Jacques Villeneuve θεωρητικά δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα την ενεργό δράση. Για την ακρίβεια, όπως μας είχε αποκαλύψει πριν από μερικούς μήνες στο περιθώριο του grand prix του Καναδά, αισθάνεται ακόμα πολύ δυνατός και πανέτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οποιασδήποτε προοπτικής μπορεί να ανοιχτεί γι’ αυτόν. Και φυσικά συζητά κάθε πρόταση που θα του εξάψει το ενδιαφέρον. Ο Jacques Villeneuve, όμως, πέραν του ότι το 1997 ήταν παγκόσμιος Πρωταθλητής στη Formula 1, έχει ακόμα έναν «ιδιαίτερο» τίτλο.

Είναι ο τελευταίος πιλότος που κατέκτησε τον τίτλο και δεν προερχόταν από μία εκ των τεσσάρων χωρών που έχουν σαρώσει σε επίπεδο οδηγών την τελευταία 20αετία!

Τα στατιστικά δεν χωρούν αμφισβήτηση. Από το 1998 κι ένθεν μόλις τέσσερις χώρες έχουν καταφέρει να δουν πιλότους τους να κυριαρχούν στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Mika Hakkinen (1998 και 1999) και ο Kimi Raikkonen (2007) στέφθηκαν συνολικά τρεις φορές πρωταθλητές σηκώνοντας ψηλά τη φινλανδική σημαία. Όπως έκανε και ο Ισπανός Fernando Alonso τη διετία 2005-2006.

Ο Alonso ήταν αυτός που έβαλε τέλος στο σερί των πέντε διαδοχικών κατακτήσεων του Michael Schumacher (2000-2004), με τη Γερμανία να έχει ακόμα πέντε τίτλους, τους τέσσερις εκ των οποίων με τον Sebastian Vettel (2010-2013) κι έναν με τον Nico Rosberg (2016). Τους «Big Four» των δύο τελευταίων δεκαετιών συμπληρώνει η Μεγάλη Βρετανία με τα τέσσερα Πρωταθλήματα του Lewis Hamilton (2008, 2014, 2015, 2017) και φυσικά με τη μεγάλη έκπληξη του Jenson Button το 2009.

Ασφαλώς αυτή η κυριαρχία κυρίως των Γερμανών και των Βρετανών έχει εξήγηση, μιας και στις εν λόγω χώρες γίνεται πολύ καλή και συστηματική δουλειά σε επίπεδο υποδομής στο motorsport, συνέπεια της οποίας είναι η ανάδειξη πολλών νέων ταλέντων και η σταδιακή ανέλιξή τους στις βαθμίδες του μηχανοκίνητου αθλητισμού, με αποκορύφωμα την παρουσία τους στη Formula 1.

 

Ανακατατάξεις στο πρόγραμμα!

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο 1997. Μια χρονιά με έντονες συγκινήσεις μέχρι τον τελευταίο αγώνα της, ο οποίος, μάλιστα, αλλού ήταν προγραμματισμένος να διεξαχθεί, κι αλλού διεξήχθη! Το καλεντάρι περιελάμβανε αρχικά 17 αγώνες, όμως έπειτα από την επίσκεψη του Bernie Ecclestone στο Estoril και τη διαπίστωση πως δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες βελτιώσεις που είχαν ζητηθεί από τη διοργανώτρια αρχή του Πρωταθλήματος, το πορτογαλικό Grand Prix βγήκε εκτός προγράμματος.

Ήταν η πρώτη φορά έπειτα από 12 συναπτά έτη που το Estoril δεν θα φιλοξενούσε αγώνα της Formula 1! Έκτοτε η Πορτογαλία δεν είδε ξανά τις ομάδες της Formula 1 να την επισκέπτονται για τις ανάγκες κάποιου αγώνα, παρά μόνον για περιστασιακές δοκιμές, όποτε οι κανονισμοί τις επέτρεπαν!

Τουναντίον, το 1997 είχαμε την επιστροφή στο πρόγραμμα του αυστριακού Grand prix, στο A1 Ring, έπειτα από δεκαετή απουσία. Και μάλιστα με νικητή τον Villeneuve, ο οποίος στα δάση της Στυρίας έκανε το καθοριστικό βήμα για την κατάκτηση του πρώτου και μοναδικού τίτλου της καριέρας του στο κορυφαίο μηχανοκίνητο σπορ.

Επίσης, για πρώτη φορά συμπεριελήφθη εκτάκτως στο πρόγραμμα το Grand Prix του Λουξεμβούργου, το οποίο ήταν μη πρωταθληματικός αγώνας από το 1949 έως το 1952. Επειδή, όμως, το εμβαδό του Λουξεμβούργου είναι μικρό και δεν μπορούσε να κατασκευαστεί πίστα εκεί, ο αγώνας φιλοξενήθηκε στο Nurburgring. 

Όσο για το κενό που δημιουργήθηκε από τη μη διεξαγωγή του αγώνα στο Estoril, καλύφθηκε από το ευρωπαϊκό Grand Prix, το οποίο διεξήχθη στην πίστα της Jerez στην Ισπανία. Έτσι, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία ήταν οι τρεις χώρες που φιλοξένησαν από δύο αγώνες έκαστη.

 

Τα «πάρε-δώσε» του grid

Πολλές αλλαγές, όμως, υπήρξαν και σε επίπεδο ομάδων. Τρεις ήταν οι καινούριες που μπήκαν στο grid, με την Prost να αντικαθιστά την Ligier, την Stewart να έχει την εργοστασιακή υποστήριξη της Ford και την Lola να αγωνίζεται μόνον στο αυστριακό Grand Prix, εξαιτίας έλλειψης χορηγιών και περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων.

Η Footwork μετονομάστηκε σε Arrows και προμηθευόταν τους κινητήρες της Yamaha που είχε αφήσει η Tyrrell, έπειτα από την απόφασή της να συνεργαστεί με τη Ford. Η Sauber εξασφάλισε μεγάλη χορηγία από την Petronas, η οποία έδωσε και το όνομά της στους κινητήρες της Ferrari, ενώ πολύ σημαντική εξέλιξη αποτέλεσε και η είσοδος της Bridgestone στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, προμηθεύοντας ελαστικά τις πέντε από τις 12 ομάδες, ήτοι τις Arrows, Prost, Minardi, Stewart και Lola.

Οι υπόλοιπες επτά, Williams, Ferrari, Renault, McLaren, Peugeot, Sauber και Tyrrell, συνέχισαν να συνεργάζονται με την Goodyear. Σε επίπεδο πιλότων, το 1997 σήμανε την αποχώρηση από την ενεργό δράση του Martin Brundle, ο οποίος δεν κατάφερε να βρει ομάδα έπειτα από το «διαζύγιό» του με την Jordan.

Ο Πρωταθλητής του 1996, Damon Hill, αποχώρησε από την Williams και βρήκε συμβόλαιο στην Arrows, με τον αντικαταστάτη του στην βρετανική ομάδα να είναι ο Heinz-Harald Frentzen. Ουσιαστικά, οι μοναδικές από τις 12 ομάδες που διατήρησαν το ίδιο οδηγικό δίδυμο με το 1996 ήταν η Ferrari (Michael Schumacher και Eddie Irvine), η McLaren (Mika Hakkinen και David Coulthard) και η Benetton (Jean Alesi και Gerhard Berger).

 

Περιπετειώδης τίτλος…


Η Jerez, πάντως, εξελίχθηκε σε… εφιάλτη του Michael Schumacher. Η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για τον Γερμανό, καθώς ο μεγάλος αντίπαλός του, ο Villeneuve, έκανε το «4 στα 4» στις κατατακτήριες δοκιμές σε Αυστραλία, Βραζιλία, Αργεντινή και Σαν Μαρίνο, με τον Heinz –Harald Frentzen να κατακτά στην Imola την πρώτη νίκη της καριέρας του. Και μοναδική ως οδηγός της Williams.

Ο Γερμανός συνέχισε με pole position στο Monaco, όμως νικητής στους στενούς δρόμους του Πριγκιπάτου ήταν ο «Schumi», με δεύτερο τον μετέπειτα teammate του στη Ferrari, Rubens Barrichello, ο οποίος κατέκτησε τους πρώτους πόντους της Stewart και φυσικά το πρώτο βάθρο της ομάδας του Sir Jackie Stewart.

Περιπετειώδης ήταν ο αγώνας στη Βουδαπέστη, μιας και ο Damon Hill, ο οποίος έκανε εξαιρετική εμφάνιση μέχρι το τελευταίο πιτ στοπ, αντιμετώπισε προβλήματα στο φινάλε με την Arrows, με συνέπεια τη νίκη να πανηγυρίσει ο Villeneuve. Κι ήταν η 100ή στην ιστορία της Williams!

Τα 10 δευτερόλεπτα ποινής Stop and Go για προσπέραση υπό καθεστώς κίτρινης σημαίας, στέρησαν από τον Schumacher τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη νίκη στην επιστροφή του αυστριακού Grand Prix στο πρόγραμμα. Στον αγώνα του Λουξεμβούργου η McLaren πήγαινε για το «1-2», όμως τόσο ο Hakkinen όσο και ο Coulthard εγκατέλειψαν, με τον Villeneuve να πανηγυρίζει την τελευταία νίκη της καριέρας του στη Formula 1!

Ο Καναδός τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τον αγώνα της Ιαπωνίας επειδή αγνόησε τις κίτρινες σημαίες κατά τη διάρκεια των κατατακτήριων δοκιμών, όμως αγωνίστηκε έπειτα από ένσταση που κατέθεσε η Williams και τερμάτισε πέμπτος, με τον Schumacher να ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. 

Έτσι ο τίτλος κρίθηκε στη Jerez. Σε έναν αγώνα που θύμιζε έντονα το φινάλε του Πρωταθλήματος του 1994, όταν στους δρόμους της Αδελαϊδας ο Schumacher είχε επαφή με τον Hill, με συνέπεια αμφότεροι να εγκαταλείψουν και ο τίτλος να καταλήξει στον Γερμανό. Η διαφορά, όμως, είναι πως το 1997, όταν ο Schumacher επιχείρησε με παρεμφερή τρόπο να θέσει εκτός αγώνα και συνάμα εκτός διεκδίκησης του τίτλου τον Villeneuve, η τύχη χαμογέλασε στον αντίπαλό του.

Έχοντας εγκαταλείψει στην φουρκέτα Dry Sac, ο Γερμανός είδε τον μεγάλο αντίπαλό του να τερματίζει τρίτος και με τους τέσσερις βαθμούς που πήρε, να πανηγυρίζει τον έναν και μοναδικό τίτλο της καριέρας του στη Formula 1. Εξαιτίας της αντιαθλητικής συμπεριφοράς του, ο Schumacher αποκλείστηκε συνολικά από το πρωτάθλημα, με τον Frentzen να κατακτά τη δεύτερη θέση στη βαθμολογία των οδηγών. Εντούτοις, ο Schumacher διατήρησε τις νίκες, τις pole positions και τους βαθμούς που πήρε, αποκλειστικά για στατιστικούς λόγους…