10/9/2015
Χρήστος Κυριαζής
Το τελευταίο σοβαρό δίλημμα που θυμάμαι ήταν το «κιθαρίστας ή ντράμερ». Είχε προηγηθεί το περίφημο «Καραμανλής ή τανκς» του 1974, προπομπός όσων ακολούθησαν στις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης. Διότι οι πολιτευτές ψυλλιάστηκαν ότι οι ψηφοφόροι χειραγωγούνται πιο αποτελεσματικά με ένα διλημματάκι σφηνωμένο στο υποσυνείδητο και έτσι φτάσαμε στο σημείο να παράγουμε περισσότερα διαζευκτικά «ή» απ’ όσα μπορούσαμε να καταναλώσουμε.
Διαχρονικά, τα προσχηματικά διλήμματα διευκόλυναν τον δικομματισμό να μπετοναριστεί σε ποσοστά άνω του 80%, κυρίως στα «βαθιά 90s», όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν αρχίσει να μοιάζουν επικίνδυνα. Ενεκα που το «πράσινο ή μπλε» δεν συνιστούσε ουσιώδη πολιτική διαφορά, οι επικοινωνιολόγοι σκαρφίστηκαν μέχρι και το «εκσυγχρονισμός ή οπισθοδρόμηση», όπου καθένας καταλάβαινε ό,τι ήθελε και μετά όλοι μαζί ζητούσαν ρουσφέτια και από τους «οπισθοδρομικούς» και από τους «εκσυγχρονιστές».
Η τεχνική λίγο έλειψε να γελοιοποιηθεί πλήρως όταν το 2009 ο ΓΑΠ δανείστηκε προσωρινά το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, σε μια βερμπαλιστική απόπειρα να αυτοπροσδιοριστεί ως σοσιαλιστής. Μετά ήρθε το Μνημόνιο, σε dt ξεπήδησε το αντι-Μνημόνιο και εγένετο… Το ΔΙΛΗΜΜΑ!
Ομως πάθαμε και μάθαμε. Το 2012 ψηφίσαμε «Ζάππειο» και μας βγήκε Μνημόνιο plus. Τον Γενάρη ψηφίσαμε «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και μας βγήκε Μνημόνιο 3 με φουλ έξτρα. Ενδιάμεσα, στο δημοψήφισμα ψηφίσαμε ΟΧΙ και μας βγήκε ένα ΝΑΙ… να (!) μετά συγχωρήσεως.
Κατόπιν τούτων, εν όψει της 20ής Σεπτέμβρη το διακύβευμα συνοψίζεται απλοϊκά στο ερώτημα «να κυβερνηθούμε ή να (συνεχίσουμε να) δουλευόμαστε;». Υστερα από σειρά χαμένων χρόνων «συστημικής» διακυβέρνησης και 7 μήνες «πρώτη φορά Αριστερά» γεμάτους υπερβατική διαπραγμάτευση και οδυνηρούς συμβιβασμούς, οι έχοντες δικαίωμα ψήφου και μέτριο IQ είναι πλέον σε θέση να αντιληφθούν ότι μια χώρα που δεν παράγει πλούτο αναγκαστικά δανείζεται, ότι οι δαπάνες που υπερκαλύπτουν τα έσοδα δημιουργούν χρέη και ότι δανεικά χωρίς μνημόνια δεν υπάρχουν.
Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος απαιτείται τόλμη και δουλειά. Γι' αυτό, πριν αποφασίσεις ποιος θες να σε κυβερνήσει, βεβαιώσου ότι και εκείνος θέλει να (σε) κυβερνήσει. Και, κυρίως, ότι μπορεί…
Γιάννης Δοδόπουλος
Τον Οκτώβριο του 1974, λίγες εβδομάδες πριν από τις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές, ο Μίκης Θεοδωράκης επέπρωτο να δώσει μία συνέντευξη που -δημοσιογραφική αδεία- κατέληξε να συμπυκνώσει το δίλημμα της ιστορικής εκείνης κάλπης στη διάσημη ρήση του: «Καραμανλής ή τανκς».
Εκείνον τον Οκτώβριο, η έρευνα για τους βασανιστές και τα λοιπά καθάρματα της χούντας μόλις ξεκινούσε, οι κινηματογράφοι των Αθηνών έπαιζαν τον «Ανθρωπο απ΄ το Πεκίνο» αλλά και το «Μαλακά κρεβάτια, Σκληρές Μάχες» (ωραία κωμωδία με τον Πίτερ Σέλερς ), οι εφημερίδες δημοσίευαν ακόμη αγγελίες του τύπου «Ευρέθη ωρολόγιον. Ο απωλέσας παρακαλείται να δημοσιεύσει αγγελία περιγράφων τα χαρακτηριστικά αυτού», ο βασιλικός θυρεός και ο χουντοφοίνικας απεσύροντο από τις ταινίες των τσιγάρων (και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους με το δημοψήφισμα τελειώναμε και τους γελοίους «βασιλείς»), το ΕΙΡΤ ξεκινούσε το πρόγραμμά του στις 7 το απόγευμα με Καραγκιόζη, ενώ την ίδια ώρα η ΥΕΝΕΔ εξέπεμπε εκπομπή ονόματι «Ο Μικρός μας Ηρως».
Μακρινές εικόνες, ε; Είναι, όντως. Θα περίμενε όμως κανείς, 40 χρόνια μετά, η χώρα αυτή που ξεκαθάρισε σχετικά γρήγορα τους λογαριασμούς της με τα απομεινάρια της χούντας και του παλατιού, να έχει τουλάχιστον αποφασίσει αν θα ενστερνιστεί έντιμα και ενθέρμως την Ευρώπη και τους θεσμούς της (και δεν μιλάω μόνο για τους νομισματικούς) ή αν θα βολοδέρνει αδιάκοπα μεταξύ τριτοκοσμικής εμβροντησίας και γραφικών μετασοβιετικών πειραματισμών. Α, τώρα που το θυμήθηκα: Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τη χρονιά εκείνη ήταν ένας ορμητικός γενειοφόρος Κνίτης, 23 ετών, με σημαντική αντιδικτατορική δράση και η Ζωή Κωνσταντοπούλου αγέννητη.
Αλλά όπως φαίνεται, 40 χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει πού θα πορευτούμε. Δεν πειράζει. Εχουμε μπόλικους αιώνες μπροστά μας…
Προς το παρόν, ας πορευτούμε στις αστείες αυτές εκλογές με το ομφαλοσκοπικό και επαρχιωτικό δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ: Θα μπορέσει να κυβερνήσει ο Αλέξης απαλλαγμένος των λαϊκιστών συνοδοιπόρων του που επιμένουν να λένε όσα ο ίδιος έλεγε πριν από 3-4 εβδομάδες;
Πόσο βαρετό, πόσο αδιάφορο και πόσο άχρηστο δίλημμα. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει. Κάθε μέρα. Χωρίς εμάς.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
