Δύσκολη η απόφαση


Μετά από πολύ πολύ καιρό, αποφάσισα να αλλάξω μοτοσυκλέτα.

  • 2/2/2016

Όχι γιατί αυτή που έχω δεν είναι “καλή” αλλά γιατί αμφότεροι γεράσαμε και πάψαμε πλέον να ταιριάζουμε.

Εξάλλου, έτσι δεν γίνεται και με τις ανθρώπινες ή/και τις επαγγελματικές σχέσεις; Που έρχεται μια στιγμή και τα αλλάζεις όλα; Εγώ γιατί να ξεφύγω από τον κανόνα; Μήπως για να γλυτώσω τα έξοδα; Μα, μια ζωή την έχουμε! Ναι αλλά είναι εποχή που ΔΕΝ έχουμε!

ΟΚ ρε φίλε αλλά τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Ναι, και υπάρχει και η φιλοσοφία του να μην στενοχωριέσαι για αυτά που ξόδεψες αλλά να χαίρεσαι που δεν είχες και τα ξόδεψες.

Και με αυτές τις σκέψεις, πήγα στην τράπεζα. Κι εκεί μου είπαν ότι καλύπτω τις προδιαγραφές για χρηματοδότηση, οπότε κι εγώ ετοιμάζομαι (αγάλι αγάλι) για το μεγάλο βήμα. Που μετά από αυτά που είδα στο Μιλάνο και αυτά που έχω ήδη οδηγήσει έγινε ακόμα πιο δύσκολο. Και όλος ο κόσμος να με ρωτάει το κλασσικό “εσύ ποια θα έπαιρνες για σένα”;

Έλα ντε. Μια απόφαση είναι δύσκολο να παρθεί όταν εμπλέκονται πολλοί παράγοντες. Να διαλέξω με την καρδιά, με τη λογική ή με το χρήμα; Σε κάθε περίπτωση, οι υποψήφιες αρκετές. Πάμε λοιπόν να βγάλουμε άκρη...

Με την καρδιά (και έξω από κάθε λογική)

Aprilia RSV4-RFW, απλά και μόνο γιατί πρόκειται για μια καθαρόαιμη αγωνιστική κατασκευή, μια μοτοσυκλέτα γεννημένη στους αγώνες και στον πρωταθλητισμό, την πιο πετυχημένη στην κατηγορία των Superbike την τρέχουσα δεκαετία. Θα δυσκολευόμουν βέβαια να διαλέξω μια εκ των πέντε(!) εκδόσεων που θα κατασκευάσει η Aprilia για το 2016, αφήστε που όλες τους είναι ξεκάθαρα για αγωνιστική χρήση και διαφοροποιούνται μεταξύ τους ως προς το επίπεδο εξοπλισμού. Σε όλες τις περιπτώσεις ο V4 κινητήρας αποδίδει περισσότερους από 230 ίππους και νομίζω ότι μου φτάνουν για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου...

Με τη λογική (και το customizing σε πρώτο λόγο)

Suzuki SV 650 η εύκολη και γρήγορη σκέψη, γιατί είναι αυτό που πραγματικά χρειάζομαι, μια ανάλαφρη ποιοτική μοτοσυκλέτα με έναν ροπάτο και αξιόπιστο V-2, χωρίς περιττό εξοπλισμό και με χαρακτήρα ικανό να ανταποκριθεί σε καθημερινή σκληρή χρήση. Δεν δημιουργεί τριγμούς στο οικοδόμημα των τεχνολογικών θαυμάτων, είναι μια μοτοσυκλέτα βάση για να κάνω πραγματικότητα αυτό που χρόνια περιμένω, να βρω δηλαδή το χρόνο να μπω κι εγώ στην οικογένεια του customize it. Κοινώς, να το “βελτιώνω” σιγά σιγά και να προσπαθώ, κάθε φορά, να το φέρω πιο κοντά στα πρότυπά μου...

Με το χρήμα (αν το είχα)

Ducati Xdiavel, όχι γιατί φηφίστηκε από τους επισκέπτες της έκθεσης του Μιλάνου σαν η ομορφότερη μοτοσυκλέτα παραγωγής (παίρνοντας το 61% των ψήφων παρακαλώ), αλλά επειδή είναι ένα muscle bike που δεν θα κλείσει το γκάζι όταν ο δρόμος αποκτήσει στροφές. Δεν θυμάμαι (γιατί δεν υπάρχει) άλλη μοτοσυκλέτα με αυτά τα κιλά να κινείται με τόση ευκολία όταν το ταχύμετρο ξεπεράσει τα 20 χλμ/ώρα και να δείχνει το δρόμο ακόμα και σε πολεμικά streetfighters στις σφικτές βουνίσιες διαδρομές...

Η πραγματικότητα προσγειώνει

Εύκολα να τα φαντάζεσαι και ακόμα πιο εύκολα να τα γράφεις, αλλά η ζωή έχει πολλούς πειρασμούς. Τους ξεπερνάς βέβαια, αρκεί να προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα τελικά, προσωπικά εμένα, με φέρνει σε μεγάλο αδιέξοδο. Κάποτε, θυμάμαι, μου καρφωνόταν ένα μοντέλο και πήγαινα και το αγόραζα. Ότι και να ήταν, το χρησιμοποιούσα παντού και πάντα. Σήμερα, μου έχουν καρφωθεί καμμιά δεκαριά και δεν αγοράζω τίποτα.

Τουλάχιστον μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς χρειάζομαι; Ή μήπως τι ακριβώς θέλω; Αλφαβητικά ξεκινώντας, μια BMW RnineT σε οποιαδήποτε εκδοχή της. Ποιοτική κατασκευή, κορυφαία οδηγικά χαρακτηριστικά και απολαυστικός κινητήρας, μόνος περιοριστκός παράγοντας, τι άλλο, η τιμή της.

Από Ducati, όσο κι αν ακουστεί (μάλλον διαβαστεί) παράξενο, θα ήθελα ένα Hypermotard! Γιατί είναι χαρά να το οδηγείς στο όριο, άλλο τίποτα δεν θέλω να προσθέσω, τα λόγια είναι περιττά και όποιος το έχει (ή θα) οδηγήσει με κατανοεί απόλυτα.

Αλλάζοντας κλίμα, η ματιά μου καρφώνεται σε ένα Honda NC 750X, γιατί θα καλύψει με τον καλύτερο τρόπο το 80% των αναγκών μου. Οικονομικό όσο κανένα άλλο, φιλικό και πρόθυμο για σκληρή καθημερινή χρήση, θα με πάει χαλαρά και ταξιδάκι.

Επειδή όμως το αίμα μου βράζει και είμαι και “γρήγορος ταξιδιάρης”, αυτό το KTM Super Duke GT με κάνει και αναστενάζω. Σκέφτομαι όμως το πόσο κάνει και αμέσως το βγάζω από το μυαλό μου. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το έρχο τέχνης ονόματι MV Agusta Brutale 800, το αφήνω όμως για όταν κερδίσω το λαχείο.

Και παραμένοντας στην ιταλική σχολή, ομολογώ πως δεν θα με χάλαγε ένα κατάμαυρο Moto Guzzi V9 Bobber, ίσως το πιο “αλήτικο” Γκούτσι του 21ου αιώνα, φτιαγμένο ιδανικά για τις ανέμελες διαδρομές μου. Όπως και το νέο Triumph Street Twin, ο βενιαμίν της οικογένειας Bonneville με τον νέο υγρόψυκτο κινητήρα. Το έχω αυτές τις μέρες στα χέρια μου και ομολογώ πως είναι άκρως ερωτεύσιμο.

Μία από τα ίδια και για την τελευταία (αλφαβητικά) στη λίστα των επιλογών μου Yamaha XSR900, που την οδήγησα πριν λίγες μέρες στα Κανάρια και που πραγματικά με ενθουσίασε. Εμφάνιση από τα παλιά και κινητήρας από ΜΤ-09, δείχνει να είναι πολύ κοντά σε αυτό που ψάχνω.

Εσείς μη δίνετε ιδιαίτερη βάση στις συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες που θα ήθελα, αφού υπάρχουν πολλές ακόμα εξαιρετικές περιπτώσεις. Το ότι δεν έχω επιλέξει μια Kawasaki ZX-10R, για παράδειγμα, δεν έχει να κάνει με το αν είναι ή δεν είναι “καλή” μοτοσυκλέτα, αλλά γιατί στην ηλικία που είμαι μόνο superbike δεν χρειάζομαι. Η Ninja του 2016 είναι μια αγωνιστική κατασκευή με φώτα, φλας, καθρέπτες και καλύτερα να την πάρει κάποιος που θα μπορεί να τη χαρεί, σε δρόμο και πίστα.

Εδώ, δεν μένει παρά να ανανεώσω το “ραντεβού” μαζί σας και εκεί δεσμεύομαι να αποκαλύψω την τελική μου επιλογή. Φτάνει να πάρω μια απόφαση μέχρι τότε, κατά Μάρτιο το βλέπω, όταν και θα έχω οδηγήσει (σχεδόν) όλες τις παραπάνω “υποψήφιες”.